Evet, hamileyim. Bilinmesi için erken bir dönem. İşe gidip geliyorum, ortamım sakin. Kadın olduğum için doğurma özelliğim var zaten. Öncelikle şaşkınlığa son vereyim. Yani bu genelde olabiliyor.

Evet. Memlekette büyük bir sorundu bu biliyorsunuz. Herkes için değil elbet. Onlar tüm süreci benimle yaşayan canım ciğerlerim. Dostu, düşmanı gördüğümüz çok şükür bir kıymetli sürecin daha sonuna geldik. Başka gündemi olamayan herkes için biraz yaralara su serptiyse ne mutlu. En çok kadınların, sakın karıştırılmasın ‘kadınların’ linç yağmuruna tuttuğu şu merama şifa olabildiysem ne mutlu. Biz zaten evliydik. Çocuğumuz için bunu resmileştirdik. Ben zar zor yürüyerek karnım burnumda bir şekilde bu işi de halettik. Parti bitti yani. Sessizce dağılabiliriz. Başka gündemlerde görüşmek üzere.

Hoşgeldin Asya Mone. Levent Ankara’da ve bir gün sonra yanıma gelecek. Küçük bir kasılma ve kedim (Arte-sfenks olan) anında kucağımda, yırtınıyor.. Haberciymiş meğer. Kasılmalar artıyor. Yalnızca kontrol için gittiğim hastanede “NST yükseliyor bu gece doğum olabilir” deniyor ve hoop Gonca sezaryene! Kordonumuz 40 cm kısa zaten normale giremezmişiz.. Ameliyathanede Aretha Franklin eşliğinde “You make me feel like a natural woman” şarkısını (yorulmadan dinlediğim tek şarkıdır) dinleyerek Asya geliyor.. solunum biraz uyumlanamıyor başta pırpır ederken canlanıyor ellerim de boş kalıyor haliye manidelerdeki gibi:).. Oksijenini alırken doğum sonrası kızımı görmeye gidiyorum .. babası da gelmiş, biraz ağlıyorum tabi.. Hayat ben planlar yaparken başıma gelenler miydi bilemiyorum..

Süt gelmesi lazım nasıl gelecek diye endişe ederken Asya’yı küvezde solunuma bağlı görünce yüzümden akan gözyaşlarım bile süte dönüşüyor çünkü kendine acıyan bir anne bir bebek için zaman kaybından başka bir şey değildir deyip super mario edasıyla odama gidip sağıyorum.. ilk gün 40 cc’ye yakın geliyor. Herkes takdir ediyor kimileri de çok şaşkın.. ben alışkınım kendime oysa.. uğruna kendimi feda ettiğim bir konu var ise sonuçları canımı acıtmaz.. Asya’ya sütler gidiyor.. kendi sütümün sesini eski bir radyo gibi plastik bir zeminde çırılçıplak haliyle duyarken kızımın şapkası yollanıyor .. onu kokluyorum.. ve sütlerim çoğalıyor.. iki gün sonra kavuşuyoruz.. Abartılacak bir şey yok anne diye geliyor kızım.. ama masayı kurmuşuz: sütlerce hazır bekliyordu. Ben hep korkardım çocuk yapma fikri hakkında konuşurken bile “yahu ben bebek tutamam düşürürüm Allah korusun.. çok küçükler” ve daha neler.. Onu kucağıma aldığım 3. Fotoğrafta şöyle ağlamıştım: Seni tuttum kızım. Seni tutuyorum. Korkma. Şimdi içimdeki çocuk yıllardır beklediği oyun arkadaşını buldu. Allah’a bin şükür.. Arayan, gelen tüm dostlarımıza çok teşekkür ederiz.